કનકલાલ ખૂબ ગુસ્સો આવે ત્યારે અભયનો ઉપયોગ પંચિંગ બેગ તરીકે કરી લેતો. કંઈ પણ અણબનાવ બને એટલે જવાબદાર તરીકે અપશુકનિયાળ અભય અને એની માઁ ઉપર જ માછલાં ધોવાતાં.
એવામાં એક ઘટના બની. જેનાથી કનકલાલ હૃદયઘાત પામી ગયો. કનકની નાની બહેન વિમળા લાપતા થઈ ગઈ. ઘણી શોધખોળ ચાલી પણ તેનો કોઈ જ પત્તો લાગ્યો નહિ. કનકને વિમળા ખૂબ વ્હાલી હતી. જ્યાં સુધી બધું સુખેથી ચાલતું હતું ત્યાં સુધી કોઈ વસ્તુ વગર એને રાખી નહોતી. જે જોઈએ તે કનકલાલ હાજર કરી આપતો. કનકનો નાનો ભાઈ સુશીલ ગમે તેવું થઈ જાય તોય બહુ પ્રતિભાવો આપતો નહીં. કેમકે મોટાભાગે એકલો અને ભાવશૂન્ય રહેતો પોતાની જિંદગી પોતાની મેળે જીવવામાં જ સાર સમજતો. પણ વિમળાનાં કિસ્સામાં એ દિવસ રાત દોડ્યો. અનેક શંકા કુશંકાઓ વચ્ચે એ જીવનમાં પહેલીવાર રૂપગઢની એ ગલી સુધી પહોંચ્યો જ્યાં કાયદાના રખેવાળોનું કાયમી સરનામું હતું.
કનકલાલની સાત પેઢીઓમાં કોઈ ક્યારેય પોલિસ સ્ટેશન નહોતું ગયું. અને આજે એનો નાનો ભાઈ, પથારી વશ કનકલાલ પોતે અને મોટી બહેન મંજી, જેમતેમ કરીને પોલીસ સ્ટેશન પહોંચ્યા.
સ્વાભાવિક છે કે ત્યાંની રીત ભાત અને કાર્યપદ્ધતિથી અજાણ હોઈ કનકલાલ ગભરાયા પણ હિંમત કરી અંદર ગયા.
દરવાજા પાસે જ ઉભેલા એક પોલીસમેને આમ વિચિત્ર રીતે પોલીસ સ્ટેશને પહોંચેલા કનકલાલને અટકાવ્યા અને સાગમટે 5-7 સવાલો પૂછી નાંખ્યા. ” મારામારી કરી છે કે શું? આમ લંગડાતા- કુટાતા, હાલક ડોલક થતાં અહીં આવ્યા છો તે શું કોઈ ગંભીર સમસ્યા થઈ છે?, 100 નમ્બર પર ફોન કરી દીધો હોતતો પોલીસ પોતે આવી જાત, આવી હાલતમાં અહીં આવવાની શુ જરૂર હતી ભાઈ?”….
કનકલાલ ઓચિંતા જ આવા સવાલો સાંભળી રડું રડું થઈ ગયો. સાહેબ મારે કેસ લખાવવો છે. મારી નાનકી બહેન લાપતા થઈ ગઈ છે. સાહેબ મદદની આશા લઈ અહીં આવ્યા છીએ. બોલતા બોલતા કનકલાલ ત્યાં દરવાજા આગળ જ ઢળી પડ્યો. ખૂબ રડ્યો. નાનો ભાઈ પણ ખૂબ રડ્યો. સામુહિક રોકકળ થી ચીડ ધરાવતાં પી.એસ.આઈ સાહેબ બૂમ પાડી બોલી ઉઠ્યા: “રોવા ધોવાનું ઘરે જઈને રાખો ભઈ, આ પોલીસ સ્ટેશન છે. અહીં શાંતિ જાળવો અને જે કાંઈ બન્યું છે એ અંદર આવીને લખાવી જાવ.
“સાહેબ, સાહેબ મારી નાની બહેન સવારથી ગાયબ છે. ઘણી શોધી પણ કોઈ પત્તો લાગ્યો નથી.” : કનકનો નાનો ભાઈ ડૂસકે ડૂસકે બોલી રહ્યો હતો.
પી.એસ.આઈ સાહેબે સાંત્વના આપતા કહ્યું: “શાંતિથી બેસો, અને હું જે પૂછું એનો જવાબ આપો. તમારી બહેન મળી જશે.”
‘જી સાહેબ’ ,જે પૂછશો એ બધું કહીશ… બસ મારી બહેન મળી જાય..
સાહેબે કોન્સ્ટેબલ પઠાણને બૂમ પાડી ‘આમના માટે પાણી લાવ અને રિપોર્ટ લખી કાલ સવારથી જ શોધખોળ ચાલુ કરો’.
સાહેબને પણ કનકલાલની આવી હાલતે પોલીસ સ્ટેશનમાં આવી મદદ માંગવાની વાત પરથી બહેન માટે કેટલો પ્રેમભાવ હશે એ સમજતા વાર ન લાગી. જો કે બહેન પ્રત્યે જેટલો પ્રેમ છે એનાથી સેંકડો ગણી વધારે નફરત પોતાના જ નાનકડા છોકરા અને પત્ની માટે છે એ સાહેબને ક્યાં ખબર હતી!!..
કોન્સ્ટેબલ પઠાણે બધાને બેસાડી પાણી આપ્યું અને નાના ભાઈને બોલાવી રિપોર્ટ લખાવવા જણાવ્યું.
“શુ નામ છે છોકરીનું??”
સુશીલે કહ્યું: “વિમળા નામ છે સાહેબ”..
“તમારા સગા વ્હાલાઓમાં પૂછપરછ કરી જોઈ?”
‘સાહેબ, અમારું કોઈ સગુ અહીં રહેતું નથી.’
મધ્યપ્રદેશમાં સગાઓ રહે છે એમને અમે બહુ ઓળખતા નથી.’
કોન્સટેબલ પઠાણ મૂંઝાયા અને થોડી વાર પછી બોલ્યા: “કોઈ બહેનપણી કે સહાધ્યાયીને ત્યાં પૂછાવ્યું?”
‘મારી બહેનની કોઈ મિત્ર નથી સાહેબ, એ મારી મોટી બહેન સાથે જ રહેતી, માઁ કહો કે મિત્ર બધું એ જ છે. અને એ અમારી સાથે જ રહે છે.’
પઠાણ ભાઈને પરસેવો વળી ગયો અને ફરી વાર પૂછ્યું: “કોઈ સગુ વ્હાલું નથી, કોઈ મિત્ર પણ નથી, કોઈ પરિચિત પણ નથી. તો પછી એ ગઈ તો ગઈ ક્યાં?? અને એ પણ કહ્યા વગર ગઈ?”
આખો પરિવાર ચૂપ ચાપ સાંભળતો હતો. તેવામાં પઠાણે એક વેધક પ્રશ્ન કર્યો.
“કોઈ પ્રેમ પ્રસંગ? એનાં પ્રેમી સાથે ભાગી ગઈ હશે??!!!!”
કનકલાલ અંદરથી હલી ગયો. “ના સાહેબ, એવું કદી ના બની શકે, કનકલાલનાં ભવા ખેંચાયા, મારી બહેન ક્યારેય આવું કામ ન કરે કે જેથી મારી ઈજ્જત આબરૂ લૂંટાઈ જાય”.
અહીં વક્રતા તો એ છે કે આજે કનકલાલ ઈજ્જતની વાત કરી રહ્યો છે.. છડેચોક પોતાની પત્નીને રંડી કે છીનાળ કહેનાર કનકલાલ પોતે…
“ઉમર શુ છે તમારી બહેનની?”
’20 વરસ સાહેબ…’ સુશીલ બોલી ઊઠ્યો.
“કોઈ સાથે આપસી દુશ્મની છે? કોઈ સાથે મનમૂટાવ કે અણબનાવ?”
‘ના સાહેબ, કોઇ સાથે કોઈ દુશ્મની કે લડાઈ ઝઘડો નથી.’
આવું બોલતા સુધી પણ કનકલાલને પોતાની પત્ની કે છોકરાનો વિચાર ન આવ્યો. પોતે કેવો ક્રૂર અને હેવાન છે એ તો કોન્સ્ટેબલ પઠાણને શેરી મહોલ્લામાં પૂછપરછ કરતા જ ખબર પડે એમ હતું કે આ કનકલાલ માટે તો એનો સૌથી મોટો દુષ્મન એના પોતાના જ ઘરમાં છે.
જરૂરી ઇન્કવાયરી પતાવી રિપોર્ટ લખી બધાને ઘરે જવા જણાવાયું. ‘ઘર’ શબ્દ સાંભળતા જ કનકલાલનાં મનમાં પહેલો વિચાર ‘અભય’ નો આવ્યો. આંખોમાં લોહી આવી ગયું અને ક્રોધની જ્વાળાઓ ફૂટવા લાગી.
“આ કાળા પગલાંનો નરાધમ અને એની છીનાળ માઁ ને, આજે તો જીવતા નહિ છોડું….”
વિમળાને ખોયાનું બનાવટી દુઃખ લઈ સુશીલ સાથે દબાયેલા પગે આવેલી એની પત્ની બમણા જોમથી ઘર તરફ પગ ઉપાડવા માંડી.. કેમ ન ઉપાડે?? આજે તો જેઠાણી ઉપર તવાઈ તૂટવાની હતી. કનકલાલ ઘાંઘો થઈ ગયેલો.
વિચારશક્તિ ખોઈ ચુકેલો કનક નક્કી આજે કંઈક કરી બેસશે એવો ડર નાના ભાઈ સુશીલને સતાવવા લાગ્યો. જો કે અભય માટે એને કોઈ લાગણી નહોતી પણ કનકલાલ જેટલો ક્રૂર પણ એ નહોતો.. મારવા સુધી તો ઠીક હતું પણ મારી નાખવુ એ વધારે પડતું છે એવું એને લાગ્યું એટલે એ પણ ઘર ભણી પગ ઉપાડવા માંડ્યો.
પોતાની પત્નીને કહ્યું, ‘જા તું ઘરે જતી રહે’.
ના ના હું પણ આવું.. મોટાભાઈ ભાભીને કંઈક કરી બેસશે તો? મને ડર લાગે છે..
સુશીલે ઝાટકાદાર થપ્પડ મારીને કહ્યું: ” મને ખબર છે તારે શુ કામ આવવું છે!! ચૂપચાપ ઘરે જતી રહે નહીતો પહેલા તારું જ આવી બનશે.”
રડતી રડતી તે સુશીલ સાથે જ ચાલતી રહી અને ફળિયામાં પ્રવેશતાં વેંત પોતાનાં ઘરે ચાલી ગઈ.
મંજીનાં ટેકે ટેકે લંગડાતો કનકલાલ અતિ ક્રોધવશ ઘરમાં જવાની ઉતાવળે પગ ઉપાડતો ચાલવા ગયો અને સંતુલન ગુમાવી બેઠો.
ભાગ-૪ ક્રમશઃ……….
